PARCIE NA PĘCHERZ – PĘCHERZ NADREAKTYWNY (OAB)

Do leczenia włączamy fizjoterapię, w ramach której wykonuje się zabiegi biofeedbacku i elektrostymulacji mięśni dna miednicy oraz nerwów zaopatrujących dolne drogi moczowe. Terapia ta ma na celu  wyhamowanie zwrotne nieporządanego pobudzania wypieracza oraz znormalizowanie pracy mięśni przepony miednicznej w sposób nieinwazyjny i całkowicie bezbolesny.

Mianem pęcherza nadreaktywnego określa się zespół objawów:

  • ataki naglącego parcia na mocz
  • częstomocz, czyli częste oddawanie moczu (nawet kilkanaście razy na dobę)
  • incydenty nietrzymania moczu

Objawy te są niewspółmierne do ilości moczu zgromadzonego w pęcherzu. tzn. pojawiają się, mimo iż w pęcherzu obecna jest mała objętość moczu. Przy jednoczesnym wykluczeniu innych schorzeń, np. infekcji dolnych dróg moczowych. Zwykle ataki wywoływane są silnymi emocjami, takimi jak ekscytacja, stres, pośpiech, czy też czynnikami zewnętrznymi – kontaktem z wodą, szumem płynącej wody, zimnem. Przyczyną tego zespołu jest tzw. nadreaktywność mięśnia wypieracza pęcherza moczowego. Polega to na tym, że pęcherz moczowy reaguje spontanicznymi skurczami we wczesnej fazie gromadzania moczu, kiedy nie jest jeszcze wypełniony dostatecznie.

Parcie na pęcherz? Jak rozpoznać pęcherz nadreaktywny:

Diagnostyka OAB polega w głównej mierze na obserwacji ww. charakterystycznych objawów. Jednak aby potwierdzić diagnozę, należy wykonać badanie urodynamiczne  (po uprzednim wykluczeniu istnienia chorób układu moczowego).

Leczenie pęcherza nadreaktywnego

Terapia pęcherza nadreaktywnego powinna rozpocząć się od modyfikacji stylu życia. Należy m.in. nauczyć się odpowiednich zachowań pomocnych w opanowaniu ataków parcia naglącego (trening behawioralny).  Trzeba także ograniczyć spożywanie produktów moczopędnych i działających drażniąco na pęcherz moczowy (np. kawa, alkohol – zwłaszcza piwo, cytrusy, napoje gazowane).

W ramach fizjoterapii, w celu zwrotnego wyhamowania pęcherza (zmniejszenia nadreaktywności pęcherza), prowadzimy intensywny trening mięśni dna miednicy. Wspomagamy się nowoczesnymi metodami biofeedbacku i elektrostymulacji z użyciem elektrody dopochwowej lub doodbytniczej.

Pomocne może okazać się przyjmowanie leków zmniejszających aktywność wypieracza. Obecnie stosuje się leki z dwóch głównych grup:

  • antycholinergiczne/antymuskarynowe (oksybutynina, tolterodyna, trospium, darifenacyna, solifenacyna)
  • selektywny agonista receptora beta-adrenergicznego (mirabegron).

Leki antycholinergiczne wykazują niestety czasem szereg działań niepożądanych, takich jak uczucie suchości w jamie ustnej, senność, zaburzenia widzenia czy zaparcia.

Zaangażowanie pacjenta w przebieg terapii, współpraca z lekarzem i fizjoterapeutą oraz regularny trening, przynoszą trwałe efekty w krótszym czasie, niż prowadzenie wyłącznie samej farmakoterapii.