Łokieć golfisty można wyleczyć poprzez fizjoterapię. Zapraszamy do terapeutów HB Clinic.

Łokieć golfisty (łac. epicondylitis medialis humeri) jest potoczną nazwą dla zapalenia nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej, a więc stan zapalny obejmuje wewnętrzną stronę łokcia. Schorzenie dotyczy najczęściej osób pomiędzy 35, a 55 rokiem życia, w większości przypadków częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet (stosunek 2:1) i zazwyczaj dotyka kończynę dominującą (w około 60%). Początek choroby może mieć charakter ostry (30%) lub przewlekły (70%).

Czego dotyczy łokieć golfisty?

Do rozwinięcia łokcia tenisisty dochodzi w następstwie przeciążeń grupy mięśni przyczepiających się do nadkłykcia przyśrodkowego, które pełnią funkcję zginaczy nadgarstka (zgięcie dłoniowe ręki) i pronacji przedramienia (np. gest „kciuk w dół”). Powtarzające się ruchy powodują, że nadmierne siły nadwyrężają przyśrodkową część stawu łokciowego, doprowadzając do powstania mikrourazów, a następnie stanu zapalnego. Toczące się zmiany patologiczne uwrażliwiają ścięgna, wskutek czego tkanka reaguje bólowo na wszelkie bodźce. U pacjentów z łokciem golfisty stosunkowo często rozwija się neuropatia nerwu łokciowego, będąca następstwem ucisku tego nerwu przez tkanki objęte stanem zapalnym.

Łokieć golfisty – przyczyny

Uszkodzenie mięśni i ścięgien najczęściej związane jest z nadmiernym i energicznym, ale jednocześnie powtarzalnym ruchem nadgarstka podczas wielu czynności. Schorzenie dotyczy nie tylko graczy golfa, ale również osoby uprawiające sporty wymagające intensywnej pracy nadgarstków (np. squasch, badminton, wioślarstwo, łucznictwo, wspinanie się, itp.) i co istotne, występuje również u osób mało aktywnych sportowo, ale narażonych zawodowo (np. stolarze, krawcowe, szlifierzy, mechanicy samochodowi, stomatolodzy, itp.).

Łokieć golfisty – objawy towarzyszące

Podstawowym i najbardziej wyrazistym objawem łokcia tenisisty jest ból, zlokalizowany miejscowo po przyśrodkowej stronie łokcia lub promieniujący po wewnętrznej stronie przedramienia do IV i V palca ręki. Zależnie od fazy rozwoju schorzenia, dolegliwość bólowa może być niewielka i występuje tylko na początku aktywności ruchowej lub jest dotkliwa do tego stopnia, że uniemożliwia kontynuowanie czynności, a nawet jest obecna w spoczynku. Do codziennych czynności nasilających ból należą m.in. przekręcanie gałki w drzwiach, pchanie wózka, uderzanie młotkiem, grabienie, uścisk dłoni z drugą osobą, dźwiganie zakupów, itp. Wraz z natężeniem bólu, pojawia się osłabienie funkcji przedramienia i ręki (pacjent unika czynności potęgujących dolegliwości, co z czasem powoduje osłabienie siły mięśni i ograniczenie zakresu ruchu). Bólowi często towarzyszy wrażliwość i tkliwość tkanek na dotyk, zlokalizowane po wewnętrznej stronie łokcia, a ich natężenie rośnie wraz z zaawansowaniem choroby.

Diagnostyka w łokciu golfisty

Łokieć golfisty zazwyczaj diagnozowany jest na podstawie wywiadu i kierunkowego badania fizykalnego. Podczas badania specjalista zaleca pacjentowi wykonanie określonych ruchów łokciem, nadgarstkiem i palcami celem oceny stopnia nasilenia schorzenia. Dotykowo może wykonać prowokację bólu, testy nerwu łokciowego oraz nadruchomości przyśrodkowej stawu łokciowego. Diagnostyka obrazowa (RTG, USG, MRI) stosowana jest rzadziej – warto z niej skorzystać w wątpliwych przypadkach klinicznych lub w sytuacji nakładanie się patologii.

Łokieć golfisty – leczenie zachowawcze

W pierwszym rzucie leczenie łokcia golfisty ukierunkowane jest na walkę ze stanem zapalnym i bólem, a dopiero w następnej kolejności opiera się na działaniach fizjoterapeutycznych oraz profilaktycznych.

Zalecenia:

• stosowanie farmakoterapii – leki z grupy NLPZ celem złagodzenia dolegliwości bólowych i stanu zapalnego. Dodatkowo można wprowadzić leczenie miejscowe stosując żele i maści o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym lub zimne okłady (np. z kostek lodu)

• wstrzymywanie się od czynności eskalujących ból lub będących przyczyną powstania schorzenia (m.in. eliminacja patologicznych wzorców ruchu)

• odciążenie kończyny ortezą (w uzasadnionych przypadkach szyną lub gipsem), czego głównym celem jest zmniejszenie przenoszenia obciążeń na przyczepy mięśni (brak możliwości pełnego rozciągnięcia urazowo zajętych mięśni)

Leczenie fizjoterapeutyczne stosowane jest głównie w celu: zmniejszenia dolegliwości bólowych oraz procesu zapalnego, pobudzenia procesów naprawczych, zapewnienia tkankom warunków do prawidłowego wygojenia, przeciwdziałanie: powstania zanikom mięśniowym, ograniczeniu zakresu ruchomości i innym skutkom zaburzonej pracy kończyny, przywrócenie prawidłowego mechanizmu funkcji wszystkich struktur kończyny górnej.

Wśród zalecanych metod fizjoterapeutycznych znajdują się:

• masaż poprzeczny

• terapia tkanek miękkich i punktów spustowych

• kinesiotaping

• zabiegi fizykalne (laser, ultradźwięki, jonoforeza, fonoforeza)

• trening ekscentryczny

• stretching

• ćwiczenia wzmacniające mięśnie przedramienia

Leczenie zachowawcze zazwyczaj trwa 2-4 miesiące i w zdecydowanej większości przypadków przynosi pozytywne efekty, dopiero w sytuacji gdy leczenie przeciąga się, a dolegliwości utrzymują się, pacjent powinien rozważyć operacyjny profil leczenia.

Łokieć golfisty – profilaktyka

Działania profilaktyczne obejmują:

• wzmacnianie siły mięśniowej i dbanie o prawidłową elastyczność tkanek miękkich kończyny górnej

• robienie przerw podczas czynności aktywizujących mięśnie zginające nadgarstek i pronujące przedramię

• kontrola ruchów – eliminacja patologicznych wzorców, wprowadzanie prawidłowych technik

• przed aktywnością ruchową należy przygotować mięśnie do pracy (wprowadzenie odpowiedniej rozgrzewki)

• w sytuacji wystąpienia pierwszych objawów bólowych, należy zaprzestać czynności, które je wywołują i zastosować leczenie zachowawcze